معماری اسلامی

پروفسور هیلن برند استاد دانشگاه ادینبورگ مورخ و منتقد گران قدر و تیزبین این کتاب، با شهامتی قابل تقدیر که از اشراف او به مقوله تاریخ و معماری جهان اسلامی نشأت می گیرد، با وسواس و شکیبایی عالمانه به وادی گام نهاده است که اطلاعات امروزی ما از آن محدود و در مراحل نخستین است.

کتاب حاضر اثری است علمی با اطلاعات فراوان و تحلیل های بی پایان که خواندن آن دقت فراوان می طلبد و مطالعه و پی گیری دقیق دیدگاه های ارائه شده توسط نویسنده، فضایی پرنشاط را در برابر خواننده می گشاید که در پی جویی مطالب وسیع تر بعدی او را تشویق می کند و یاری بسیار می رساند.

قسمتی از متن کتاب معماری اسلامی:

محیط های شهری که معماران مسلمان سده های میانه در متن آن کار می کردند، تنها به تازگی مورد توجه قرار گرفته است؛ آن هم فقط موارد بسیار معدودی نظیر قاهره متأخر دوره ممالیک.

قدر مسلم است که تلاش برای مطالعه مجدد محیطی که شاهکارهای بزرگ معماری اسلامی را فرا گرفته و از آن برخاسته، امری حیاتی است.

همان گونه که در بررسی بنای معاصر مصداق دارد، در آن مطالعات نیز دیگر نمی توان نقش و حقوق مسیرهای دسترسی، ساختمان های متأخرتر، احساس مردم محلی و خدمات و مرغوبیت های زیربنایی را نادیده گرفت. تنها در موارد معدودی است که مورخین، معماری خود را آشنا با این افق های بازتر نشان داده اند و...

درباره نویسنده کتاب معماری اسلامی:

رابرت هیلن برند، از سال 1971 در گروه هنرهای زیبای دانشگاه ادینبورگ به تدریس مشغول شد و در سال 1989 به مقام ریاست گروه هنرهای اسلامی در این دانشگاه رسید.

تا کنون بیش از 100 مقاله در حوزه های مختلف هنر و معماری اسلامی از وی به چاپ رسیده است. مطالعات و تحقیقات او بر روی موضوعاتی همچون معماری، نقاشی و هنر اسلامی به ویژه در کشورهایی مانند ایران و سوریه می باشد و به کشورهای اسلامی مختلفی سفر کرده است.

این کتاب فقط دیدگاه یک فرد درباره معماری اسلامی را در بر می گیرد و ادعایی درباره خلاصه کردن دیدگاه هایی که درباره همین موضوع مورد قبول واقع شده اند، ندارد.

شاید مهم ترین فایده آن بروز تدریجی و متناوب مطالب و انگاره ها و فرامحلی شدن کیفیت آن هاست. بر همین اساس است پراکندگی برخی مطالب در متن کتاب نظیر یادآوری مداوم این موضوع که دین اسلام و جامعه ویژه ای که پدید آورد، توانست فواصل زمانی و مکانی را به سادگی در نوردد.

فایده دیگر این روش بررسی که علیرغم شخصی بودن آن ارزش گفتن را دارد این است که هنگام مواجهه با چنین کمیت و تنوعی از آثار، حفظ درجه ثابتی از بی طرفی کامل، غیر ممکن است و انسان نمی تواند در برابر همه آن ها به طور یکسان احساس شیفتگی کند.