سیری در زندگی و آثار ایرج میرزا

ایرج میرزا را از زمره شاعران برجسته عصر مشروطیت می دانند. شاید بتوان وی را از شاعران مطرح دوران تجدد در ادبیات ایران نیز به شمار آورد. ایرج از زمره معدود شاعرانی است که در هر نوع شعر که دست به تجربه زده موفق بوده است؛ اما شعرهای اجتماعی او جایگاه خاصی دارد.

پروفسور مار خاورشناس روسی، ایرج میرزا را چنین توصیف می کند: مردی بود سیاه سوخته و لاغراندام و متوسط القامه و در رفتار و گفتار شکیبا و بردبار. اشعار ایرج وقتی که خودش آن ها را می خواند، جان می گرفت. طرز قرائت مخصوصی داشت که بسیار ساده و آرام بود.

قسمتی از متن کتاب سیری در زندگی و آثار ایرج میرزا

از مدارکی که در دست است، می دانیم که امیرنظام از دوران کودکی ایرج پی به قریحه و استعداد او برده و به انحاء مختلف در تعلیم و تربیت و پرورش استعداد وی می کوشیده است.

از سوی دیگر امیرنظام با آن که دماغ استبدادی داشت و از گذاشتن نانوا در تنور و داغ و درفش کردن و مجازات های سخت بدنی خدمت گزاران خویش خودداری نمی کرد، مردی دنیا دیده و تحصیل کرده و سرد و گرم روزگار چشیده و آشنا با تمدن مغرب زمین بود.

وی از رجال معدود ایران آن دوران است که سال ها در دربار عثمانی به سر برده و چند سال نیز سمت وزیر مختاری ایران در فرانسه را داشته است و...

درباره نویسنده کتاب سیری در زندگی و آثار ایرج میرزا

علی دهباشی در دوران نوجوانی جزو فعالان کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بود و در طی دوران تحصیل، هم زمان در چاپخانه نیز کار می کرد. آشنایی او با مبانی فرهنگ و تاریخ ادبیات ایران نیز از همان سال ها آغاز شد؛ چرا که با استادان صاحب نامی در عرصه فرهنگ و ادب معاصر آشنا گردید.

او همچنین با انتشارات رواق به سرپرستی شمس آل احمد نیز همکاری داشته است.

از سال 1369 به مدت هفت سال به عنوان سردبیر ماهنامه کِلک انتخاب گردید. این ماهنامه جزو نشریات معتبر در زمینه فرهنگ و ادبیات ایران به شمار می رود و عده زیادی از فرهیختگان عرصه هنر و ادب، با این مجله همکاری داشته اند.

ایرج در زندگی همواره با تنگدستی و دشواری زندگی را می گذراند. به علت سلوک اخلاقی و پاکدامنی هرگز حاضر نشد بر خلاف اعتقاداتش عمل کند و بنابراین به امکانات شغلی و مالی خواص راه پیدا نکرد و همواره از این مساله با افسوس یاد می کرد.

پسرش در این باره می گوید: گاهی که به ذکر سرگذشت ایام جوانی خود می پرداخت از سیمای گرفته او به خوبی معلوم می شد با آن که روزگاری موافق مقصود نداشته ولی با تذکار خاطره های جوانی به روزگاران گذشته اسف می خورد و با آه و حزن مخصوصی این بیت را آهسته آهسته زمزمه می کرد:

یاد ایام جوانی جگرم خون می کرد

خوب شد پیر شدم کم کم و نسیان آمد