متن و ترجمه فصوص الحکم

فصوص الحکم شیخ اکبر یک وارد قلبی است که امکان رد و تکذیبش نمی باشد و تأویل قرآن عزیز است که رسول خدا – صلی الله و علیه و آله – به واسطه شیخ - رضی الله عنه - آن را بیان داشته است.

همان طور که در شب قدر، روح القدس قرآن حکیم را به فرمان الهی بر قلب رسول خویش نازل کرد: انا انزلناه فی لیلة القدر، از جهت صعود هم بدون واسطه به قلبش فرود آمد: فاوحی الی عبده ما اوحی نجم، انک لتلقی القرآن من لدن حکیم علیم یعنی بدون واسطه جبرئیل، کتاب صادر از قرآن یعنی: فصوص را رسول خدا شبی در شهر دمشق در رویای صالحه بر شیخ، رضی الله عنه وارد کرد و بدو فرمود: این کتاب را فراگیر و برای مردمان آشکارش کن تا بدان بهره مند گردند.

بخشی از متن کتاب متن و ترجمه فصوص الحکم

بدان! عطاها و بخشش هایی که در عالم کون به دست بندگان و به غیر دست آنان ظاهر می شود، بر دو قسم است: بخشی از آن عطایای ذاتی است و بخشی عطایای اسمایی که نزد صاحبان ذوق از یکدیگر امتیاز می یابند.

درخواست کنندگان دو گروه اند:

• گروهی که وی را عجله و شتاب زدگی طبیعی به سوال و درخواست واداشته، زیرا انسان عجول و شتاب زده آفریده شده است.
• در گروهی دیگر علم و آگاهی بر این امر که اموری نزد خداوند مقرر شده که جز پس از سوال و درخواست برآورده نمی شود، به پرسش گری وا داشته است.

درباره نویسنده کتاب متن و ترجمه فصوص الحکم

ابن عربی معروف به شیخ اکبر، از اندیشمندان و صوفیان بزرگ اسلام است که به پدر عرفان نظری معروف است.

دو اثر مشهور او، فتوحات مکیه و فصوص الحکم می باشد. او در شهر اشبیلیه که یکی از مراکز مهم علمی به شمار می رفت، دروس مقدماتی و تعالیم اولیه دینی و ادبی را فرا گرفت.

حاتم طایی که بخشنده سرشناس عرب بود جد اعلای وی می باشد و خاندان او در صفاتی همچون اصالت و نجابت، زبان زد بودند.

فصوص کتابی است که درباره فلسفه الهی آمیخته به تصوف، یعنی تزکیه و به کمال رسیدن نفس است. مقصود مؤلف در این بحث در طبیعت وجود، رابطه میان وجود ممکن یا عالم و وجود واجب یا خدا می باشد.

قضیه ای که زمام تفکر ابن عربی را به دست دارد و اندیشه اش از دورن آن بر می خیزد و دیدگاهش را بیان می دارد، این است که: حقیقت وجودی در گوهر و ذات خویش واحد است و هیچ تعددی در آن نیست مگر به اعتبار و نسبت و اضافه. آن حقیقت، قدیم است و ازلی و ابدی؛ در او تغییر راه ندارد، پس او دریای مواج و بی کرانه هستی است.

عالم فی نفسه خیالی و رویایی است که برای فهم حقیقتش باید تأویل گردد. وجود حقیقی تنها وجود خداست و او بی نیاز از دلیل است. به نظر ابن عربی تنها صفتی که اختصاص به خدا دارد، صفت وجوب ذاتی است که هیچ مخلوقی از آن بهره مند نیست.