جامعه شناسی خودمانی

جامعه شناسی خودمانی ، از آن دسته کتاب های پرفروشی می باشد که استقبال از آن بی نظیر بوده است. حسن نراقی در این کتاب سعی نموده با زبانی ساده و عامیانه، کنش های نادرست که در میان ایرانیان دیده می شود را تحلیل کند.

البته در مقابل استقبال زیادی که از این کتاب شده، عده ای هم منتقد آن بوده اند. یکی از این انتقادات به نام کتاب اشاره دارد که منتقدان معتقدند که نویسنده صرفا نگاهی به رفتارهای غالب افراد در جامعه داشته است و دید جامعه شناسانه وجود ندارد!

گزیده ای از متن کتاب جامعه شناسی خودمانی

یکی از دردهای مملکت این است که حتی تحصیل کرده هایمان خیلی با تاریخ، میانه خوبی ندارند. مسخره تر از این نمی شود که یک نفر به اصطلاح مدعی یا یک نفر تحصیل کرده، نداند دو یا سه نسل قبل پدرش کیست؟

ملتی که تاریخ گذشته اش را نمی خواند و نمی داند و همه چیز را خودش باید تجربه کند، آیا فرصت این کار را دارد؟ آیا عمرش به این تجربه ها کفاف می دهد؟

ببینید یک آمریکایی وقتی از تاریخش صحبت می کند، با چه احترام و وقاری از آن سخن می گوید. ببینید در مدارسشان درس تاریخ از چه وزنی برخوردار است و...

درباره نویسنده کتاب جامعه شناسی خودمانی

حسن نراقی متولد 1323 از پژوهشگران معروف ایرانی است که با نوشتن کتاب جامعه شناسی خودمانی، نقش مهمی در همگانی سازی واژه جامعه شناسی در ایران ایفا کرد.

وی نویسنده ای مردمی بود که سبک نوشته های تاریخی و تحلیلی اش، سبب محبوبیت بالای او در میان مردم گردید. بی پرده بودن نراقی در بیان حقایق جامعه، از مهم ترین ویژگی های آثار او به شمار می رود.

او سرانجام در آذر 1399 در سن 76 سالگی بر اثر ابتلا به سرطان درگذشت.

ما ایرانی ها علاقه چندانی به رو به رو شدن با حقایقی که به هر دلیلی مطابق میل و سلیقه مان نباشد، نداریم؛ از بیماری صعب العلاجی که خدای ناکرده گریبان خود یا عزیزی از اطرافیانمان را گرفته تا معضلات و مشکلات اجتماعی مان، ترجیح می دهیم در بهترین حالت با سکوت به آسانی از کنار آن بگذریم و صورت مسئله را پاک می کنیم.

وقتی قرار باشد مشکلات را به روی خودمان نیاوریم، در ظاهر قضیه جامعه ای را می بینیم ساکت، آرام، معقول و سر به زیر؛ نه کسی خلاف می کند، نه چشم کسی به نامحرمی می افتد و نه آثاری از این همه تلاطم طبیعی جامعه ای که اصطلاحا جامعه جوان است، به چشم می خورد.

ولی وقتی مدتی می گذرد، این آتش زیر خاکستر به هر دلیلی در گوشه ای فوران می کند؛ آن چنان که باورتان نمی شود! ولی تا به کی می توانیم حقایق را نادیده بگیریم؟ این مسئله دیر و زود دارد، ولی مطمئنا سوخت و سوز ندارد. بالاخره یک روز متوجه می شویم.