پیش از آن که بمیرم

کتاب پیش از آن که بمیرم اثر لورن اولیور که توسط نشر میلکان به چاپ رسیده درباره دختر نوجوانی است که به مدت یک هفته، آخرین روز زندگی ‌اش را دوباره زندگی می‌ کند. او برای این که بفهمد چرا این اتفاق برای او افتاده است و جلوی سرنوشتش را بگیرد، هر روز رفتار و کارهای کاملا متفاوتی را انجام می‌ دهد. اما برخی از این کارها، چون با شخصیت او بسیار متفاوت است، موجب تعجب خانواده و دوستانش می ‌شود. مهم ترین کاری که او در این روزهای تکرارشونده انجام می ‌دهد، تلاش برای دوستی با دختر بیماری است که پیش از این، در مدرسه با او رفتار خوبی نداشته ‌است.
سامانتا در یکی از روزهای ماه فوریه، با زنگ تلفن از خواب بیدار می‌ شود و به همراه دوستان صمیمی ‌اش آلیسون، اِلودی و لیندزی راهی مدرسه می ‌شود. او قرار است همان شب با دوست ‌پسرش به یک مهمانی شبانه برود و از این ‌رو هیجان ‌زده و تا حدودی نگران و مضطرب است. سامانتا سر کلاس یک دسته گل رز به همراه یک یادداشت دریافت می‌ کند. اما پس از مدتی متوجه می‌ شود که از سوی یکی دیگر از پسرهای کلاس است...
 

کتاب پیش از آن که بمیرم به چه کسانی پیشنهاد می شود؟

این کتاب که در فروشگاه اینترنتی کتاب طلا با تخفیف عرضه شده بر اساس آن فیلمی نیز ساخته شد که آن هم به موفقیت‌ های بسیاری دست ‌یافت. خرید کتاب و مطالعه آن، به تمام کسانی که علاقه ‌مند به رمان ‌های آمریکایی و داستان ‌هایی درباره جوانان و چالش ‌های پیش روی آن ‌ها هستند، پیشنهاد می‌ شود.

چرا باید کتاب پیش از آن که بمیرم را مطالعه کنیم؟

اگر به مطالعه رمان علاقه‌ مند هستید و دوست دارید یکی از بهترین داستان ‌ها و رمان‌ های آمریکایی را مطالعه کنید، این کتاب که توسط نویسنده لورن اولیور Lauren Oliver نوشته شده است، می تواند برای شما مناسب باشد. با خواندن کتاب در می‌ یابید که تصمیمات مختلف، تا چه میزان روی دیگران و روی نتیجه کلی تاثیرگذار است. با خرید کتاب پیش از آن‌ که بمیرم می ‌توانید دنیا را از دریچه نگاه نوجوانان ببینید و با چالش ‌های شخصی و اجتماعی آن‌ها آشنا شوید. همچنین این رمان با روایتی متفاوت و ماورایی به سرخوردگی‌ ها و دشواری ‌های هویتی جوانان در جامعه امروز می ‌پردازد. جی اشر، نویسنده کتاب سیزده دلیل برای این که ... درباره این کتاب می ‌نویسد: هیچ راه دیگری ندارید، جز این که در جای ‌جای این کتاب اشک بریزید.

بخشی از متن کتاب پیش از آن که بمیرم:

تقریبا می گم اگه فردایی وجود داشته باشه، من بدون این که با راب که روی کاناپه ولو شده بود و چشماش نیمه بسته بود خداحافظی کنم، مهمونی رو ترک کردم. قبلش نیم ساعت توی یه حمام خالی طبقه اول خودمو حبس کردم و روی لبه سرد و سفت وان نشستم و به صدای موزیکی که از دیوارها و کف زمین داخل می اومد گوش کردم. 
لیندزی اصرار کرده بود رژلب قرمز روشن بزنم و وقتی قیافه مو تو آینه چک کردم، دیدم از روی لبام پاک شده و شبیه دلقکا شدم. آروم اونو با دستمال گلوله شده ای پاک کردم و دستمالو انداختم توی کاسه توالت مثل گل های صورتی در حال شکوفایی از یه جایی به بعد، مغز آدم مسائلو به صورت عقلانی توجیه نمی کنه. از یه جایی دیگه بی خیال می شه، خفه میشه و خاموش میشه. باز هم وقتی لیندزی ماشینو سروته می کنه روی چمن خونه کنت می رونه و لاستیکا روی گل و لای می چرخن، من می ترسم. 
درختا به سفیدی و شکنندگی استخون، وحشیانه در باد می رقصن، بارون مثل چکش به سقف ماشین می خوره و آب روی شیشه باعث می شه دنیا از هم پاشیده به نظر برسه. ساعت روی داشبورد ۱۲:۳۸ رو نشون می ده.
همون طور که لیندزی توی جاده سرعت می گیره به صندلیم چنگ می زنم، در حالی که شاخه ها مثل شلاق به دو طرف مون می خورن قلبم مثل چکش توی سینه ام می زنه و می گم: رنگ ماشین چی؟ سعی می کنم به خودم بگم حالم خوبه، خوبم، که هیچ اتفاقی نمی افته. اما هیچ فایده ای نداره.
لیندزی می گه: به درک. ماشین به هر حال ترکیده. سپر ماشینو دیدی؟
الودی خرخرکنان می گه: شاید اگه به ماشینای پارک شده نمی زدی، این طوری نمی شد.