دختری با هفت اسم

کتاب دختری با هفت اسم اثر هیئون سئو لی که توسط نشر کوله پشتی به چاپ رسیده نگاهی فوق‌ العاده به زندگی در یکی از بی ‌رحم‌ ترین و مخفی کارترین دیکتاتوری ‌های جهان و ماجرای مبارزه هراس ‌آور یک زن برای فرار از دستگیری و رساندن خانواده ‌اش به آزادی است.
در این کتاب پرفروش می خوانید که: هیئون سئو لی که کودکی ‌اش در کره شمالی سپری می ‌شد، یکی از میلیون ‌ها نفری بود که در دام رژیم مخفی کار و ستمگر کمونیست روزگار می‌ گذراندند. خانه کودکی ‌اش در مرز چین، او را در شرایطی فراتر از حدود کشور محصورش قرار می ‌داد و وقتی قحطی دهه 1990 آمد او شروع به تفکر، پرسش گری و درک این نکته کرد که در سراسر عمرش شست و شوی مغزی شده است. با توجه به میزان فقر و بیچارگی اطرافیانش متوجه شد که کشورش نمی ‌تواند چنان که می ‌گفتند، بهترین کشور روی زمین باشد. 
هیئون سئو لی هنگامی که به سن هفده سالگی رسید، تصمیم گرفت از کره شمالی بگریزد. در مخیله‌ اش هم نمی‌ گنجید که برای این که باز هم کنار خانواده ‌اش باشد، باید دوازده سال صبوری کند.
 

کتاب دختری با هفت اسم به چه کسانی پیشنهاد می شود؟

کتاب دختری با هفت اسم کتابی با موضوع تاریخی، سیاسی، که در فروشگاه اینترنتی کتاب طلا عرضه شده به همراه روایت زندگی ‌نامه ‌ای، سرشار از فراز و نشیب است، مهاجرانی که از کشورشان دورند و به سختی ‌های زیادی دچار هستند. اگر به این موضوعات علاقه‌ مند هستید و به دانستن تاریخ سرزمین، مردمان و حاکمان کره ‌شمالی کجنکاو هستید و دوست دارید همه ‌چیز را بدانید، این کتاب برای شما مناسب و پیشنهاد خوبی خواهد بود.

چرا باید کتاب دختری با هفت اسم را مطالعه کنیم؟

کتاب دختری با هفت اسم اثر هیئون سئو لی Lee Hyeon-seo در سال 2015 منتشر شد و خیلی زود جزو کتاب‌ های پرفروش‌ نیویورک ‌تایمز قرار گرفت. همچنین در همان سال نامزد جایزه بهترین اتوبیوگرافی به انتخاب گودریدز شد. در کتاب دختری با هفت اسم می‌ توانیم با مشکلاتی که بیشتر مهاجران کره شمالی با آن مواجه هستند، آشنا شویم و سختی ‌های آنان برای فرار از این کشور را بیشتر درک کنیم. همچنین خواندن این کتاب، ما را به عمق فجایعی انسانی در عصر تمدن، به قسمتی از همین کره زمین، یعنی کره شمالی، می برد.

بخشی از متن کتاب دختری با هفت اسم:

اسم من هیئون سئو لی است.
این نه اسم زمان تولدم است و نه اسمی که شرایط مختلف به من تحمیل کرده باشد. بلکه، اسمی است که خودم انتخاب کردم، بعد از این که به آزادی رسیدم. هیئون به معنای آفتاب است و سئو به معنای بخت و اقبال. این اسم را انتخاب کردم تا زندگی ام را در روشنایی و گرما ادامه دهم و دیگر به تاریکی برنگردم. پشت صحنه بزرگی ایستاده ام و همهمه صدها نفر در سالن به گوشم می رسد. خانمی چند لحظه پیش با برسی نرم به گونه هایم رنگ و آبی داد و حالا هم یک نفر دارد میکروفن به پیراهنم وصل می کند. نگرانم که نکند صدای تپش قلبم را که در گوش هایم پیچیده پخش کند. یکی می پرسد آماده ام یا نه.
احساس آمادگی نمیکنم اما می گویم: بله، آماده ام.
فقط می دانم که کسی در بلندگو چیزی می گوید، اسم من اعلام می شود؛ دارند من را معرفی می کنند. 
صدایی مثل موج دریا در سالن به گوش می رسد، همه دست می زنند. اضطراب شدیدی وجودم را فرا می گیرد.
پا به روی صحنه می گذارم. ناگهان وحشت می کنم، پاهایم مثل چوب، خشک شده. نور افکن ها مثل خورشیدی از دور دست مبهوتم می کنند، نمی توانم چهره هیچ یک از حضار را ببینم.
هر طور شده بدنم را تکان می دهم و خودم را تا وسط صحنه می کشانم، آرام نفس می کشم تا دم و بازدمم منظم شود. آب دهانم را هم فرو می دهم. اولین باری است که داستانم را به انگلیسی می گویم؛ زبانی که هنوز هم برایم جدید است. برای رسیدن به این لحظه سفری طولانی را طی کرده ام.
لرزش صدایم را می شنوم، از دختری می گویم که همیشه باور داشت کشورش بهترین کشور دنیا است، دختری که در سن هفت سالگی شاهد اولین اعدام در ملاء عام بود. از شبی می گویم که این دختر از روی رودخانه ای یخ زده گریخت، اما زمانی فهمید که دیگر نمی تواند به خانه و نزد خانواده اش برگردد که خیلی دیر شده بود. از عواقب آن شب گفتم و حوادث وحشتناکی که سال ها بعد پیش آمد. دو بار جاری شدن اشک هایم را حس کردم، لحظه ای مکث کردم و با پلک زدن اشک هایم را کنار زدم.