من پیش از تو

کتاب من پیش از تو اثر جوجو مویز که توسط نشر آموت منتشر شده یکی از پرفروش‌ترین کتاب های نیویورک تایمز است.
در این رمان می خوانید که: ویل ترینر جوان ورزشکار و ثروتمندی است که در اثر یک تصادف قطع نخاع شده و باید برای همیشه روی ویلچر بشیند. تصادفی که سرنوشت او را تغییر می دهد.
لوییزا و ویل دختر و پسر جوانی که دست سرنوشت این دو را با هم رو به رو می کند. لوییزا دختری فقیر، که برای تامین خانواده اش کار می کند و ویل پسری ثروتمند، که بر اثر اتفاق هایی که برایش افتاده، از زندگی نا امید بوده و قصد خودکشی دارد...
 

کتاب من پیش از تو به چه کسانی پیشنهاد می شود؟

این کتاب که در فروشگاه اینترنتی کتاب طلا عرضه شده یک داستان غم انگیز و متفاوت است. خرید کتاب و مطالعه آن، مناسب افرادی بوده که علاقه مند به رمان های عاشقانه هستند و همچنین اثری واقع‌ گرا و عامه ‌پسند است، که مورد توجه طیف گسترده ای از خوانندگان در سنین مختلف قرار گرفته است.

چرا باید کتاب من پیش از تو را مطالعه کنیم؟

کتاب من پیش از تو اثر جوجو مویز Jojo Moyes روایتی عاشقانه است، که به ما می آموزد که هیچ ‌وقت برای شروع زندگی از صفر دیر نیست. من پیش از تو، خواننده را غافلگیر می کند، سوزناک و تاثرانگیز و امید بخش است. نویسنده این کتاب، شما را در موقعیتی قرار می دهد، که اشک ریزان بخوانید و جلو بروید.

بخشی از متن کتاب من پیش از تو:

دو هفته گذشت و کارم در آن خانه به غلتک افتاد، هر روز صبح ساعت هشت به گرنتا هاوس می رفتم، و با یک سلام بلند حضورم را اعلام می کردم، نیتن بعد از تعویض لباس ویل می آمد و درباره دارو و مهم تر از آن روحیه آن روزش توصیه های لازم را به من می کرد، من هم با دقت گوش می دادم. بعد از رفتن نیتن، برای ویل رادیو یا تلویزیون روشن می کردم، داروهایش را آماده می کردم، گاهی هم قرص هایش را توی هاون می سابیدم. 
معمولا بعد از حدود ده دقیقه به من می گفت که دیگر حوصله ام را ندارد. من هم می رفتم خودم را با کارهای خانه سرگرم می کردم، قاب دستمال هایی که تمیز بودند می شستم، یکی از وسایل جانبی جارو برقی را شانسی انتخاب می کردم و قرنیز و لبه های پنجره را که تمیز هم بودند نظافت می کردم، طبق دستور خانم ترینر، هر پانزده دقیقه به داخل اتاق سرک می کشیدم، هر بار می دیدم همان طور که درون صندلی چرخدار نشسته به حیاط غم انگیز و بی روح خانه زل زده است.
بعد برایش آب می بردم یا یکی از آن نوشیدنی های پرکالری که شبیه چسب کاغذ دیواری بود و انتظار داشتند مانع از کاهش وزنش شود و غذایش را می دادم. دستش از مچ کمی حرکت داشت ولی از شانه نه. 
بنابر این، باید قاشق قاشق غذا دهانش می گذاشتم، بدترین زمان همین بود؛ قاشق غذا به دهان یک مرد گنده گذاشتن، یک جورایی عجیب به نظر می رسید.