موبی دیک

کتاب موبی دیک اثر هرمان ملویل که در گروه داستان و رمان خارجی قرار دارد همه علاقه ‌مندان به ادبیات داستانی آمریکا را همراه می کند تا داستان شکار یک نهنگ غول‌ آسا را بخوانند. رمان موبی ‌دیک داستان ملوانی به نام اسماعیل است که می‌ خواهد از یک نهنگ سفید انتقام بگیرد. ملوان اسماعیل ناخدای کشتی ماهیگیری است که قصد دارد از موبی‌ دیک یا وال سفیدی که قبل از این کشتی‌ اش را نابود کرده و باعث قطع یکی از پاهایش شده، انتقام بگیرد.
ملویل که این رمان را در مدت یک سال ‌و نیم نوشته، بیش ‌تر اتفاق‌ های این داستان را از تجربه ‌های شخصی دریا وام گرفته است. توصیف‌ تمام جزئیات شکار نهنگ غول‌ آسا از آوردن جثه‌ بزرگ آن بر روی عرشه‌ کشتی تا خارج کردن روغن از بدن آن، همه از تجربه‌ های شخصی ملویل سرچشمه می‌گیرند.
 

کتاب موبی دیک به چه کسانی پیشنهاد می شود؟

کتاب موبی دیک اثر هرمان ملویل Herman Melville از جمله رمان های کلاسیک بوده که می تواند تجربه‌ متفاوتی به شما بدهد، که خیلی از کتابخوان ‌های حرفه‌ ای هم خودشان را از لذت آن محروم می‌کنند. تجربه خواندن این اثر به همه مشتاق داستان‌ های کلاسیک پیشنهاد می شود.

چرا باید کتاب موبی دیک را مطالعه کنیم؟

رمان موبی دیک در گروه صد کتاب برتر روزنامه‌ی گاردین قرار دارد، چهره ‌های ادبی برجسته‌ای همچون فاکنر و دی‌اچ لارنس لب به تحسین آن گشوده ‌اند. تهیه کتاب از فروشگاه اینترنتی کتاب طلا  و مطالعه آن قطعا شما را با زیر شاخه ها و سبک های ادبیات کلاسیک آشنا می سازد.

بخشی از متن کتاب موبی دیک:

وقت ‌هایی که ناخدا روی سوراخ مهار دیده‌بانی ‌اش مشغول کار نبود، به اتاقش در طبقه پایین می ‌رفت و نقشه ‌هایش را بررسی می‌کرد. یک روز صبح داشتم کف راهروی تنگ بیرون خوابگاه ناخدا را می ‌سابیدم، که استارباک با چهره‌ ای وحشت ‌زده به سرعت از کنارم رد شد و در اتاق اهب را زد. اما چون جوابی نشنید داخل شد و در را پشت سرش نیمه ‌باز گذاشت. من هم در شستن بخشی از راهرو که دور و بر اتاق ناخدا بود، خیلی دقیق بودم و هم وظیفه داشتم دوستانم را در خوابگاه خدمه از تمام اخبار مهم آگاه کنم.
پس سرک کشیدم و نگاه سریعی به آن معبد خصوصی که اتاق ناخدا بود، انداختم. اتاق تمیز و معمولی بود، روی دیوارش قفسه ‌های کتاب، تاقچه‌ سلاح ‌های گرم و یک گنجه‌ شیشه‌ ای پر از بطری ‌ها و وسایل علمی ردیف شده بود. بعد، تخت نامرتب اهب در گوشه‌ی اتاق، توجهم را جلب کرد. تمام ملافه‌ ها طوری به‌ هم گره خورده و در اطراف ریخته بودند که انگار حیوانی وحشی آن‌ جا خوابیده بود. بعد ها که درباره‌ این موضوع از پیشکار سؤال کردم، گفت که ناخدا هیچ ‌وقت کاملا خوابش نمی ‌برد. او همیشه یکی دو ساعت مثل یک نهنگ عصبانی تقلا می‌کرد و سعی می‌کرد بخوابد، بعد دوباره از جایش بلند می‌شد و با فریاد لباس ‌هایش را می‌خواست و...