کفش باز

کتاب کفش باز اثر فیل نایت که توسط نشر میلکان به چاپ رسیده کارآفرین آمریکایی و موسس برند مشهور ورزشی نایک را روایت می‌ کند و تمامی شکست‌ ها و پیروزی‌ های او را تا رسیدن به هدف نهایی به تصویر می‌ کشد. این کتاب به عنوان بهترین کتاب مدیریتی در سال 2016 برگزیده شده است. 
ماجرای کتاب کفش باز با یکی از روزهای عادی فیل آغاز می‌ شود؛ روزی که کفش‌هایش را مثل روزهای دیگر می‌ پوشد و برای دویدن روزانه‌ اش بیرون می ‌رود. او علاقه‌ زیادی به دویدن داشت و همیشه آرزویش این بود که ورزشکار بزرگی شود. اما این آرزوی او تبدیل به حقیقت نشد.
فیل نایت در 24 سالگی علی‌ رغم تلاش‌ های بسیارش تسلیم این حقیقت می‌ شود و بعد از آن فکر می‌ کند که چطور می‌ تواند بدون این که ورزشکار حرفه‌ ای و بزرگی باشد، ورزشکار بودن را احساس کند. دقیقا در همین موقع، ایده‌ ارائه‌ نوعی کفش برای دوندگی به کارخانه ‌های تولید کفش ژاپنی به ذهنش رسید.
 

کتاب کفش باز به چه کسانی پیشنهاد می شود؟

این کتاب که در فروشگاه اینترنتی کتاب طلا با تخفیف ویژه عرضه شده داستانی از سادگی و صداقت فیل نایت را بیان کرده که، شما را در خود غرق می‌ کند، به طوری که تا پایان داستان زندگی ‌اش با او همراه باشید. مطالعه این کتاب پرفروش، نه تنها راهنمایی برای اهالی کسب و کار و مدیریت است، بلکه برای هر فردی که به خود و آرزوهایش ایمان دارد، مناسب است. همچنین مطالعه آن به کلیه علاقه مندان و دوست داران به کتاب های مدیریتی و انگیزشی، پیشنهاد می شود. 

چرا باید کتاب کفش باز را مطالعه کنیم؟

کتاب کفش باز اثر فیل نایت Phil Knight، به‌ درستی نشان می ‌دهد که برای رسیدن به موفقیت، نباید فردی خاص با جایگاهی خاص باشید یا جای مشخصی زندگی کنید. این کتاب داستان رسیدن به خواسته‌ ها و آرزوها، شکست خوردن و بلند شدن، کشف استعداد و استفاده از آن می ‌باشد. در واقع زندگی نامه‌ فیل نایت، جنگیدن و دست نکشیدن از آرزوها و هدف‌ ها را به شما می ‌آموزد. نوشته ‌های کتاب به‌ طرز عجیبی به شما حس انگیزه و امید می ‌دهد و می‌گوید که اگر بخواهید، شما هم می ‌توانید به موفقیت ‌های بزرگ، مثل فیل نایت برسید.

بخشی از متن کتاب کفش باز:

وقتی که بالاخره موضوع را با پدرم در میان گذاشتم و شهامت آن را پیدا کردم که درباره ایده ابلهانه ام با او حرف بزنم، عمدا اول شب را برای این کار انتخاب کردم. همیشه این بهترین زمان برای حرف زدن با ددی بود، در این زمان او آسوده و با شکم سیر روی صندلی راحتی اش جلوی تلویزیون لم می داد و دست و پایش را دراز می کرد، هنوز می توانم سرم را به عقب برگردانم و چشم هایم را ببندم و صدای خنده مخاطبان و ترانه های گوش خراش سریال های تلویزیونی مورد علاقه اش، واگن قطار و روهاید را بشنوم. از همه بیشتر به رد با تنز علاقه داشت، هر قسمت با آواز خواندن رد شروع می شد: ها ها، هو هو... چیزهای عجیبی دارد اتفاق می افتد. روی یکی از صندلی های پشت صاف کنار او نشستم و لبخند نصفه و نیمه ای زدم و به انتظار پیام های بازرگانی بعدی ماندم، نطقم را در ذهنم بارها و بارها تمرین کرده بودم، خصوصا قسمت شروع آن را می گویم؛ ددی ایده ابلهانه مرا در استنفورد یادت می آید...؟ یکی از آخرین کلاس هایم بود، سمیناری بود درباره کارآفرینی مقاله ای تحقیقی درباره کفش نوشته بودم و آن مقاله برایم از تکلیفی عادی به مشغله فکری تمام عیار تبدیل شده بود.
از آن جا که دونده بودم، چیزهایی درباره کفش های مخصوص دویدن می دانستم؛ چون به تجارت علاقه داشتم، می دانستم که دوربین های ژاپنی بخش بزرگی از بازاری را گرفته بود که قبلا تحت سلطه آلمانی ها قرار داشت. 
بنابراین در مقاله ام این موضوع را مطرح کرده بودم که کفش های ورزشی ژاپنی هم ممکن بود بتواند چنین کاری انجام دهد. این ایده اول برایم جالب بود، بعد میل و انگیزه ای در درونم ایجاد کرد و در نهایت به کلی شیفته اش شدم.