باغ آلبالو

کتاب باغ آلبالو اثر آنتون چخوف که توسط نشر قطره به چاپ رسیده نمایش ‌نامه روسی است که در سال ۱۹۰۳ نوشته شده و در سال ۱۹۰۴ برای اولین بار در تئاتر هنری مسکو به کارگردانی کنستانتین استانیسلاوسکی به روی صحنه رفته ‌است.
داستان این نمایشنامه پرفروش از این قرار است، که:
یک زن اشراف‌ زاده روس و خانواده ‌اش به ‌علت قرض، رو به ورشکستگی هستند و باغ آلبالو خاطره ‌انگیزشان در گرو بانک است و چون خانواده غیر از قرض عایداتی ندارد، قرار است در موعد معینی باغ و ملکشان حراج شود. باغ خاطره‌ انگیزی که حالا در بانک گرو گذاشته شده و به علت نبود منابع مالی کافی در خانواده، به زودی حراج می‌ شود. همه اعضا خانواده دور هم جمع می ‎شوند تا راه حلی به غیر از فروش باغ بیابند، اما حتی آن زمان هم از خوش ‎گذرانی و تفریح دست بر نمی دارند. تا این که...
 

کتاب باغ آلبالو به چه کسانی پیشنهاد می شود؟

در این نمایشنامه که در فروشگاه اینترنتی کتاب طلا با تخفیف عرضه شده آدم ‌ها نه مبارزه و دفاع می‌ کنند و نه شکست می‌ خورند؛ حتی به حل مشکلاتی که با آن مواجه ‌اند نمی ‌پردازند. سفارش کتاب و مطالعه آن، به تمام علاقه مندان به رشته هنر و نمایشنامه هایی به سبک تراژدی کمدی و دوست داران ادبیات روسی و همچنین به هنرجویان تئاتر، پیشنهاد می شود.

چرا باید کتاب باغ آلبالو را مطالعه کنیم؟

در نمایشنامه باغ آلبالو اثر آنتون چخوف Anton Chekhov ما زوال و روی کارآمدن طبقه جدیدی از جامعه را می‌ بینیم، که چهارده سال بعد در روسیه پدید آمد. داستان باغ آلبالو سعی دارد تا تغییرات اجتماعی را نشان دهد و ایده آن از تغییر حکومت‌ ها و نظام‌ های سیاسی یا تصمیم‌ های رهبران روسیه در گذشته نشات گرفته است. این تصمیمات می‌ توانند به جا به جایی قدرت در سطح جامعه منجر شوند.

بخشی از متن کتاب باغ آلبالو:

تروفیموف: بشر رو به جلو می رود و نیروهای انسانی تکامل می یابد. آن چه امروز از دسترس ما بیرون است، وقتی می رسد که قابل وصول می شود. به آن آشنا می شویم و درکش می کنیم، فقط باید کار کرد، با تمام قوا کار کرد، باید به آن ها که دنبال حقیقت می گردند کمک کرد. حالا در روسیه، تنها عده انگشت شماری کار می کنند. تعداد بیشماری از روشنفکران که من می شناسم عقب هیچ و پوچ می گردند. کاری انجام نمی دهند و به درد کاری هم نمی خورند. خودشان را روشنفکر می نامند، اما همه شان به نوکرهایشان توهین می کنند، با دهقانان مثل گله گوسفند رفتار می کنند.
همه شان بد درس خوانده اند. جدا و واقعا چیزی نمی خوانند. کاری انجام نمی دهند. راجع به علوم فقط داد سخن می دهند. از هنر کم سر در می آورند. همه شان خود را می گیرند. قیافه هایشان جدی است. حرف های گنده گنده می زنند. مدام تئوری می بافند، در حالی که توده وسیعی از ما نود و نه درصد از مردم مثل بردگان زندگی می کنند، با کم ترین ناملایمات از جا در می روند و مشت به چانه طرف حواله می کنند. بدوبیراه می گویند... غذای مردم بد است. توی اتاق های خفه و بی هوا می خوابند. در کثافت می لولند.
همه جا پر از ساس است. گند و عفونت و رطوبت همه جا را پر کرده است. اخلاق همه از دست رفته است و به طور آشکار همه مردمی که حرف های قشنگ قشنگ می زنند و به حرف چسبیده اند، قصدشان اغفال و بستن چشم ما و دیگران است. کجا است موسساتی که این همه از آن ها حرف می زنند؟ یک بنگاه نگاهداری اطفال به من نشان بدهید. کتابخانه های شما کجا است؟ کتابخانه ها و بنگاه های نگاهداری اطفال فقط در رمان ها و افسانه های ما هست. اما وجود واقعی آن ها قصه سیمرغ و کیمیا است. ولی آن چه در اجتماع ما واقعا وجود دارد، گند و کثافت، ابتذال و وحشیگری است. من از این قیافه های جدی وحشت دارم، این قیافه ها چنگی به دل من نمی زند، از حرف های گنده گنده واهمه دارم. بهتر است اصلا حرف نزنیم.