نوری که در خود داریم

کتاب نوری که در خود داریم اثر میشل اوباما که توسط انتشارات اسپینا به چاپ رسیده مجموعه ‌ای از تجربه ‌ها و ماجراهای انگیزاننده نویسنده است که خواننده را ترغیب می ‌کند در جامعه قدرت پیدا کنند، جسارت داشته باشند، منابع شادمانی خود را بیایند و مسیر -شدن- را با قوت ادامه دهند. میشل اوباما معتقد است هرچند ممکن است برای چالش ‌های بزرگ زندگی راه ‌حل‌ های مشخص و دقیقی وجود نداشته باشد، اما همه ما می ‌توانیم مجموعه ‌ای از ابزارها را بیابیم و به کمک آن‌ ها قدرت عمل بسیار بهتری داشته باشیم. او در نوری که با خود داریم، ارتباطی صریح و صادقانه با یکایک خوانندگان برقرار می‌ کند و با آن‌ ها از چگونگی کشف و تشخیص نور درون و قدرت استفاده از آن، مواجهه با چالش‌ ها و فائق آمدن بر دشواری‌ های روزگار سخن می‌ گوید.

کتاب نوری که در خود داریم به چه کسانی پیشنهاد می شود؟

این کتاب که در دسته کتاب های روانشناسی قرار می گیرد را به همه علاقه مندان به کتاب های روانشناسی و تمام کسانی که دوست داره شخصیت میشل اوباما هستند، پیشنهاد می‌ کنیم.

چرا باید کتاب نوری که در خود داریم را مطالعه کنیم؟

کتاب نوری که در خود داریم اثر میشل اوباما Michelle Obama کتابی انگیزشی و خود زندگی ‌نامه ‌ای از میشل اوباما است که خواندن آن باعث روحیه دادن به ترس خوردگان و مضطربان و کمک به غلبه بر تزلزل می شود.

بخشی از متن کتاب نوری که در خود داریم:

گاهی اوقات زمانی به وجود یک ابزار پی می بریم که تاثیرش را بر زندگی ما آغاز کند و گاهی اوقات به نظر می رسد کوچ کترین ابزارها به ما کمک می کنند تا بزرگ ترین احساسات را تعدیل کنیم. من شخصا چند سال پیش و زمانی که میل بافتنی را از طریق پست سفارش دادم به این مسئله پی بردم. اعتراف می کنم که در آن زمان حتی نمی دانستم به این ابزار نیاز دارم، از اولین هفته های پر اضطراب همه گیر شدن بیماری در خانه مان در واشنگتن دی سی ماندم، معمولا به طور پراکنده برخی اقلام مورد نیاز خود را به صورت آنلاین می خریدم، در آن زمان نیز قصد خرید اقلامی همچون بازی های رومیزی، لوازم کاردستی و هنری غذا و دستمال توالت را داشتم. هیچ کس نمی دانست قرار است این وضعیت به کجا ختم شود. همه ما می دانیم که خرید کردن یک واکنش فوری و سنتی آمریکاییان نسبت به عدم قطعیت است. با همه این احوال، می خواستم از این حقیقت فرار کنم که از روال زندگی عادی خارج شده ایم و با موقعیتی اضطراری در سطح جهانی مواجه هستیم و سعی داشتم این واقعیت را از ذهنم دور کنم، که صدها میلیون نفر به طور ناگهانی و جدی در معرض آسیب قرار گرفته اند و امن ترین و مفیدترین واکنش همه ما در این زمان این است که با حفظ آرامش در خانه بنشینیم.

روزهای متوالی به اخبار خیره می شدم و به شدت تحت تاثیر ظلم بی حد دنیای خودمان قرار گرفته بودم. عناوین خبری فقط ناامیدکننده بودند. گزارشاتی همچون از دست دادن شغل، تعداد مرگ و میرها و صحنه هایی دردناک همراه با صدای بلند آژیر آمبولانس در محله های گوناگون را شاهد بودیم. مقاله ای در مورد کارکنان بیمارستانی را خواندم که می ترسیدند بعد از شیفت کاری به خانه بروند، که مبادا خانواده های شان را آلوده کنند. تصاویری از نعش کش ها را دیدم که کنار خیابان های شهر پارک شده و سالن های کنسرت در حال تبدیل شدن به بیمارستان های صحرایی بودند. دانش ما اندک، اما وحشت مان عمیق بود، احساس می کردیم همه چیز بزرگ است، احساس می کردیم همه چیز با اهمیت است. پیشگیری از هجوم خستگی و فرسودگی دشوار بود...