365 روز در صحبت مولانا

کتاب سیصد و شصت و پنج روز در صحبت مولانا اثر حسین محی‌ الدین الهی قمشه ‌ای که توسط نشر سخن به چاپ رسیده از ابیات -مثنوی معنوی- یک به یک شرح و تفسیر شده و در جای لازم، مفاهیم عرفانی آن ها نیز بازگو شده است.

حسین الهی قمشه ای این بار از میان آثار بزرگ ادبی به سراغ مثنوی معنوی رفته و کتاب پیش رو را با نام سیصد و شصت و پنج روز در صحبت مولانا به رشته تحریر در آورده است. اشعار مولانا به دلیل مفاهیم عمیق عرفانی می توانند بار معنایی سنگینی داشته باشند که در صورت عدم تسلط ادبی به آثار مولوی ممکن است برای مخاطب دشوار و دلسرد کننده به نظر بیایند. اما دکتر الهی قمشه ای که پژوهش های عمده و همه جانبه ای در عرصه عرفان و مولوی شناسی داشته است، این مفاهیم را بی کم و کاست با زبانی دلنشین آسان سازی کرده و طعم دلپذیر جهان بینی مولانا را به دل و جان مخاطب می چشاند.

کتاب 365 روز در صحبت مولانا به چه کسانی پیشنهاد می شود؟

این کتاب که در فروشگاه اینترنتی کتاب طلا در دسته کتاب های شعر قرار می گیرد مناسب افرادی است که علاقه مند به خواندن کتاب های شعر، اللخصوص اشعار مولانا هستند، می باشد.

چرا باید کتاب 365 روز در صحبت مولانا را مطالعه کنیم؟

یکی از فواید خواندن نثرهای نویسنده حسین محی‌ الدین الهی قمشه ‌ایHossein Mohyeddin Elahi Ghomshei ساده و روان بودن آن است. همچنین درک مفاهیم بلند عرفانی را برای هر مخاطبی، چه دانشگاهی و چه غیر از آن، آسان می ‌کند. الهی قمشه ‌ای در این کتاب در کنار اشعار مثنوی معنوی و تشریح و تفسیر آن ها، مثال ‌های خواندنی و جذابی هم می ‌آورد که خواننده را به ادامه پیگیری بحث مصمم و مشتاق می‌ کند.

بخشی از متن کتاب 365 روز در صحبت مولانا:

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو.

پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو.

سخن رنج مگو جُز سخن گنج مگو.

ور ازین بی خبری رنج مبر هیچ مگو.

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت.

آمدم، نعره مزن، جامه مدر، هیچ مگو.

گفتم ای عشق من از چیز دگر می ترسم.

گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو.

من به گوش تو سخن های نهان خواهم گفت.

سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو.

قمری جان صفتی در ره دل پیدا شد.

در ره دل چه لطیف است سفر هیچ مگو.

گفتم این روی فرشته ست عجب یا بشر است.

گفت این غیر فرشته ست و بشر، هیچ مگو.

گفتم این چیست بگو؟ زیر و زبر خواهم شد.

گفت می باش چنین زیر و زبر هیچ مگو.

ای نشسته تو در این خانه پرنقش و خیال.

خیز از این خانه برو رخت ببر هیچ مگو.