شوهر آهو خانم

کتاب شوهر آهو خانم اثر علی محمد افغانی که توسط انتشارات نگاه به چاپ رسیده داستان مردی است که زنی باوفا دارد، ولی روزی در نانوایی ‌اش زنی زیبا را می ‌بیند و چنان شیفه او می‌ شود که همه زندگی ‌اش را به پایش می ‌ریزد. 
این کتاب داستان زن ایرانی است که می خواهد در عرصۀ جامعه حضور داشته و موثر باشد، ولی فضای مردسالارانه با او برخوردی از سر غریزه و نه اندیشه دارد. علی محمد افغانی در کتاب شوهر آهو خانم به خوبی چنین محیطی را تصویر می ‌کند. او با ظرافت قلم چنان تخیل، آزادی بیان عشق و احساسات ناگوار آدمی را در هم آمیخته است که رمان آهو خانم چنین جذاب و روان کرده است.

کتاب شوهر آهو خانم به چه کسانی پیشنهاد می شود؟

این رمان داستان آدم‌ هایی است که در دام جامعه مردسالار گرفتار شده‌ اند و نابودی ذره ذره زندگی ‌شان را به چشم می‌ بینند. کتاب شوهر آهو خانم که در فروشگاه اینترنتی کتاب طلا با تخفیف ویژه منتشر شده، یکی از آثار داستانی مهم ادبیات معاصر ایران است. در این داستان از مسائل و مشکلات اجتماعی یک جامعه‌ مردسالار می ‌خوانیم. بنابر این خواندن آن، می تواند برای تمام کسانی که در این جامعه زندگی می کنند، مفید باشد. همچنین خرید کتاب و مطالعه آن به تمام کسانی که علاقه‌ مند به ادبیات داستانی معاصر هستند، پیشنهاد می شود.

چرا باید کتاب شوهر آهو خانم را مطالعه کنیم؟

کتاب شوهر آهو خانم اثر علی محمد افغانی Ali Mohammad Afghani یک سنفونی جاویدان، یک ندای پرشور بشری و یک فریاد عالم گیر را از گلوی افراد عادی طنین انداز کرده است.
این کتاب پرفروش آکنده از نمونه های واقعی از زن ایرانی است. برای نخستین بار، در ادبیات فارسی بار گرانی را که قرن ها است بر دوش زنان نهاده،  همه جور و ستم مرد به زن در طول نسل های گذشته، همه مظلومیت و خواری و سرگشتگی این طبقه محروم درد کشیده نمایان گشته و نهفته ترین ننگ بشری در این کتاب بر ملا شده است.
 

بخشی از متن کتاب شوهر آهو خانم:

آن زمان زنان به عبارتی هنوز از زندان چادر و به عبارت دیگر؛ از قلعه حجاب بیرون نیامده بودند. در میان آشنایان دور و نزدیکی که با آن ها رفت و آمد خانوادگی داشت، زنان مطلقاً با حجابی که به زحمت چشم نامحرم بر گل رخسارشان می افتاد، اگر زیاد نبودند، کم هم نبودند. هفت سال بود که با میرزا نبی لواش پز، دوست جان در یک قالب و بالاتر از آن صیغه خوانده بود و هنوز روی زن جوانش هاجر را ندیده بود. برای این گروه زنان که مسلماً زوج های مطیعی از بهر شوهران خود بودن، سید میران سرابی، ارزش و احترامی بس تقدس آمیز قائل بود، که از وجدان پاک مذهبی اش سرچشمه می گرفت. 
این ها با همۀ نقص ظاهری که ممکن بود در ترکیب صورت یا اندام خود داشته باشند، همین قدر که مقید به اصل پوشاندن رو بودند، از نظر مرد دین دار ما، زنانی بودند کامل و برخوردار از یک زیبایی حقیق؛ زنانی در ردیف فرشتگان آسمانی و برای شوهران خود آیه های رحمت و سعادت از جانب پروردگار توانا. این حقیقت اگر چه مثل تکیه کلامی همیشگی در هر جا که صحبت پیش می آمد بر سر زبانش بود، به هیچ وجه دلالت بر این نمی کرد که او نسبت به زنان دیگر، یعنی آن ها که در زندگی و نشست و برخاست آن روزی روش آزادتری داشتند، دارای قضاوتی تند یا محکوم کننده باشد. 
به عقیده او در حقیقت این حُجب و حیای باطنی و فطری زن بود که مانند دیواری پولادین و نفوذ ناپذیر از آسیب هر گونه لغزش و خطا در امانش می داشت. قلعه زن همین حجب و حیای باطن بود، نه چادر و چاقچور و روبنده موی اسبی، که اگر خدای نخواسته خللی در آن به وجود می آمد بر روی زمین قدرتی شناخته نمی شد تا بتواند از سقوط حتمی اش جلوگیری کند. زن در یک کلمه یعنی؛ حجب و حیا و سید میران سرابی در دختران حوا تا آن درجه شیفتۀ این گوهر اخلاقی بود که اگر بگوییم عاشق آن بود چیزی به گزاف نگفته ایم...