یاد بعضی نفرات

اگر سخنی باید گفت با خواننده ای است که دل پیش دلم می گذارد، یعنی در میان این نوشته ها بیش از آن که به یادداشت هایم توجه کند، به درک عواطفم می کوشد که آن چه نوشته ام نه تنها بررسی و نقد، بل یادگزاره ای است از سر صداقت و مهر. 

نخستین بخش این کتاب، با همین عنوان یاد بعضی نفرات، در سال 1378 منتشر شد. اکنون دومین بخش را که از همان سال تا امروز فراهم شده است، بر آن افزوده و پیشکش دوستداران می شود.

نقد و بررسی تخصصی

اسلوب نگارش یادگزاره ها گاه ساده است و گاه پیرایه مند: نظر به موقعیت و احوال خودم، از هر دو شیوه بهره گرفته ام. مهم آن است که در نقل و شرح درست عواطف خویش از عهده برآمده باشم.

این حقیقیت را هم هیچ گاه فراموش نکرده ام که هر هنرمند از شاعر و قصه نویس و فیلم ساز گرفته تا بازی نویس و موسیقی دان و نقاش و تندیس گر در آن چه می آفرینند، بازتابی از چند و چون روان و ضمیر خویش دارد. از این روست که ضمن اندیشیدن درباره ی هر اثر، به خلق و خوی آفریننده اش هم توجه داشته ام.

چکیده ای از متن کتاب یاد بعضی نفرات

آتشی با هوشیاری تمام، خورشید را از گذرگاه گرم و از اوج آسمان به حضیض کفل اسب می کشاند و چه اشارت نیرومند و چه ایهام خار کننده یی در ایم مصرع نهفته است:
خورشید بارها به گذرگاه گرم خویش
از اوج  قله بر کفل او غروب کرد...
این تجسم بخش آیینه یی ست درخشان و کروی که خورشید در آن بازمی تابد، می درخشد و خاموش می شود: اسبی چنان ارجمند که خوابگاه خورشید، با آن عظمت، در اندام اسفل اوست. و این چنین اسبی، بی سوار و خوار، در کنج طویله به عطر قصیل خویش باید بسازد و خشم خود را به شیهه یی - با یاد مادیانی بور و گسسته یال - بدل کند. اما اندوه اسب از هنگام گشایش دروازه ی قلعه ی خورشید سوخته تا خاموشی چراغ های قلعه ی مهتاب سوخته مدام با اوست.
این شعر کامل ترین شعر آتشی جوان است که تا آن هنگام، برابر با توصیه های نیما، از جمله توصیه های وزنی او، سروده شده است.

درباره نویسنده کتاب یاد بعضی نفرات

سیمین بهبهانی نویسنده این کتاب را بیشتر با غزل های روان وی می شناسند؛ غزل هایی که شاید کمتر کسی آن را شنیده باشد که همین امر سبب شده تا او را با نام نیمای غزل نیز بشناسند.

وی در خانواده ای آشنا با هنر و ادبیات پرورش یافت و پدر و مادر او نیز فعالیت های زیادی در این حوزه داشته اند. این امر سبب گردید تا شاهد خلق آثاری ارزشمند در حیطه ی ادبیات کلاسیک و مدرن از جانب او باشیم.

اسلوب نگارش یادگزاره ها گاه ساده است و گاه پیرایه مند: نظر به موقعیت و احوال خودم، از هر دو شیوه بهره گرفته ام. مهم آن است که در نقل و شرح درست عواطف خویش از عهده برآمده باشم.

این حقیقیت را هم هیچ گاه فراموش نکرده ام که هر هنرمند از شاعر و قصه نویس و فیلم ساز گرفته تا بازی نویس و موسیقی دان و نقاش و تندیس گر در آن چه می آفرینند، بازتابی از چند و چون روان و ضمیر خویش دارد. از این روست که ضمن اندیشیدن درباره ی هر اثر، به خلق و خوی آفریننده اش هم توجه داشته ام.

دریغ که چند تن از دوستانم که زندگیم بی آنان به سر نمی شد، به جاودانگی پیوسته اند. یادشان از خاطرم دور مباد و عمر آنان که هستند دراز باد که همچنان گرم آفریدن هنر خویشند. در سوگ برخی از رفتگان یا به تسلای خاطر یکی دو تن از ماندگان مصیبت کشیده، شعرهایی نوشته بودم. پس برای تنوع بخشیدن به محتوای کتاب، این سروده ها را به پایان فصل های مربوط به ایشان افزودم که پیشکشی ناچیز بود و مجالی مناسب.