چگونه کتاب بخوانیم

کتاب چگونه کتاب بخوانیم اثر مارتیمر جی آدلر که توسط به نشر به چاپ رسیده دارای راه حلی کلاسیک برای خواندن هوشمند کتاب است.
بعضی از مشکلات چنان عمومیت دارند و گریبان گیر جامعه هستند که مردم آن ها را احساس نمی کنند و نمی بینند. در حقیقت می بینند، ولی آن ها را عادی می پندارند و تصور می کنند که باید چنان باشد. از جمله مسئله خواندن است، یا بهتر بگوییم که مردم تصور می کنند می دانند چگونه بخوانند، در حالی که اکثرا این هنر را ندارند و خواندن آن ها در حد خواندن ابتدایی است. این کتاب پرفروش مشکلات را بررسی و راه حل های مختلفی را به خواننده های عزیز ارائه می دهد. 
قسمتی از سرفصل کتاب چگونه کتاب بخوانیم:

• فعالیت و هنر خواندن.
• سطوح خواندن.
• چگونه می توان خواننده ای فعال بود؟.
• فهم دقیق کتاب.
• کمک هایی برای خواندن.
• کتاب های تاریخ را چگونه بخوانیم.
• فلسفه را چگونه بخوانیم.
• خواندن و پرورش ذهن.

و...
 

کتاب چگونه کتاب بخوانیم به چه کسانی پیشنهاد می شود؟

خواندن این کتاب که در فروشگاه اینترنتی کتاب طلا عرضه شده مناسب کسانی بوده که علاقه دارند اهل مطالعه باشند. همچنین خرید کتاب و مطالعه آن به کسانی که هدف اصلی آن ها کسب دانش بیشتری است، پیشنهاد می شود.

چرا باید کتاب چگونه کتاب بخوانیم را مطالعه کنیم؟

از آنجایی که سریع خوانی یک سرگرمی عمومی شده است کتاب چگونه کتاب بخوانیم اثر مارتیمر جی آدلر Mortimer J. Adler مشکلات خواندن را بررسی و به عنوان راه حل، انواع مختلف سرعت در خواندن را ارائه می دهد و هدف را بهتر خواندن و همیشه بهتر خواندن می داند.

بخشی از متن کتاب چگونه کتاب بخوانیم:

اولین تعبیر از خواندن، خواندن چیزهایی مانند: روزنامه، مجله یا هر چیز دیگری است که راجع به مسائل جاری صحبت می کند که بر طبق ذوق و استعدادی که داریم برای ما کاملاً قابل فهم است. این گونه مطالب ممکن است به معلومات ما بی افزایند ولی درک ما را بهبود نمی بخشند؛ چون درک آدمی قبل از شروع به خواندن با آن ها مساوی بوده است. در غیر این صورت، چنانچه موضوع را صادقانه و هوشمندانه بررسی کنیم، متوجه می شویم که اگر قرار باشد با خواندن موضوع های روزمره مرتب درک ما بالا برود گیج و سردرگم خواهیم شد. 
دومین تعبیر خواندن آن است که شخص بکوشد آن چه را که در آغاز اصلاً نمی فهمد بخواند. در اینجا مطلبی که خوانده می شود در آغاز از سطح فکر خواننده بالاتر است. نویسنده چیزی را می نویسد که فهم خواننده را بالا می برد. چنین رابطه ای بین دو چیز نابرابر باید امکان پذیر باشد؛ وگرنه چه در گفتار و چه در نوشتار افراد از یکدیگر نمی توانند چیزی یاد بگیرند. منظور ما این جا از یادگیری، فهمیدن بیشتر است، نه یادآوری اطلاعاتی که قبلا شبیه آن ها را به وضوح می دانسته اید.
هنگام خواندن، اگر مطالب جدیدی را که می خوانیم از نوع همان مطالبی باشد که از قبل می دانستیم، مسلماً در کسب این اطلاعات تازه مشکلی نخواهیم داشت. شخصی که بعضی از واقعیت های تاریخ آمریکا را می داند و آن ها را تا حدی می فهمد می تواند به سادگی از طریق خواندن به تعبیر اول، واقعیت های بیشتری را در همان حد بفهمد. 
اما فرض کنید که وی تاریخی را می خواند که نه تنها واقعیت های دیگری را برای او روشن می سازد، بلکه فروغی تازه و احتمالا روشن تر را بر تمام چیزهایی که او می دانسته می افشاند. فرض کنید درک او نسبت به زمانی که این تاریخ را نخوانده بود زیادتر شده است. اگر چنین شود و او درک خود را توسعه داده باشد، خواندن او به شکل خواندن به تعبیر دوم است. او واقعا درک خود را با فعالیتش ارتقا داده است، گرچه این کار به شکل غیر مستقیم انجام گرفته است؛ یعنی این نویسنده بوده که با آموزش به وی، اسباب این ارتقا را فراهم کرده است.